“Menderes sorumsuzca para bastı enflasyon da azdı” MEHMET ARİF DEMİRER (Ankara: 11 Ekim 2018 Perşembe, ANAYURT GAZETESİ)

“Menderes sorumsuzca para bastı enflasyon da azdı”

Mehmet Arif DEMİRER

Gazeteci, Araştırmacı-Yazar

Ankara: 11 Ekim 2018 Perşembe, ANAYURT GAZETESİ 
27 Mayıs’tan sonra çok sık tekrarlanmıştır bu iddia. Sinan Meydan da yazısında bu tür kulaktan dolma bilgileri şekerin 1955 yılında karneye bağlanması ile irtibatlandırmıştır:

“1954’teki kuraklık nedeniyle tarımsal üretim % 20 oranında düştü. 

Öyle ki, Türkiye 1954’de buğday ithal etmek zorunda kaldı. 

Birçok mal karaborsaya düştü. 1954 sonunda piyasada nal çivisi bulunmuyordu. 14 Mart 1955’de kişi başına 250 gr şeker dağıtımı başladı.”
Şimdi gerçeklere bakalım ve şeker ile başlayalım. 1950 yılı başında şekeri fiyatı 160 krş/kg idi. Üretim (ATATÜRK döneminden kalan dört fabrikada) zorlanarak, 137 bin tona çıkmıştı. Karaborsa ya da şeker bulamama sorunu yoktu.
1953 yılında Adapazarı, 1954 yılında Amasya, Konya ve Kütahya fabrikalarının yatırımları tamamlanarak üretime geçmeleri sağlanmıştı. Bunlar ATATÜRK Döneminde kurulan şeker fabrikalarından daha büyük kapasiteli fabrikalardı.
1954/155 şeker üretimi 370 bin tona çıkmıştı.

Buna rağmen 1955 yılı Mart ayında şeker neden talebi karşılayamamıştı da dağıtımı sınırlanmıştı? (Fiyatı 1950 yılının ikinci yarısından beri değişmemişti: 130 krş)
Bu soru elli yıldır ne sorulmuş ne de cevabı aranmıştır !
Karayolu – Demiryolu Dengesinin Tarihçesi, 1923 – 2015 başlıklı kitabımda ayrıntılı bir şekilde anlattığım gibi, ellili yılların ortalarından itibaren artan motorlu taşıt araçları (traktör, kamyon ve tenteli Jeep taksiler) ve köy yollarının yapımının hızlanması sonucu, daha önce ulusal üretimden pay alamamış (örneğin, şeker ile tanışmamış) köylü tüketici konumuna geçmeye başlamıştı. 1950’de 16 milyon köylü, 5 milyon kentli var iken 1955 yılında bir yanda genel nüfus artışı öte yanda yeni kurulmaya başlayan köy bakkalları sayesinde ulusal üretimden köylü nüfus da payını almaya başlayınca hiçbir mal yetmez olmuştu.
Ancak; 1956 yılı sonunda Kayseri, Burdur, Susurluk, Erzurum, Erzincan, Elazığ ve Malatya şeker fabrikaları da üretime başladıktan sonra, 1960 yılında 28 milyona çok yaklaşmış olan genel nüfusun tamamı şeker tüketebilmiş ve darboğaz sona ermişti. 1960 şeker üretimi 644 bin ton olmuştu. Türkiye 1950 – 1960 arasında çok hızlı büyümüştür. Üç çarpıcı örnek (rakamlar yuvarlanarak):
Toplam Bitkisel Üretim (Buğday – arpa, elma – armut, üzüm – zeytin vs.) 15 milyon tondan 35 milyon tona çıkmıştır.
Sanayide tüketilen elektrik enerjisi: 500 milyon kwst’ten 1 750 000 kwst’ ‘e yükselmiştir.
Çimento üretimi: 400 bin tondan 2 040 bin tona çıkmıştır.
Bunlar 8 milyar dolar karşılığı toplam yatırım sayesinde gerçekleşmiştir. O tarihte en büyük yatırım, ilk kapasitesi 500 bin ton yassı çelik (saç) olan ERDEMİR yatırımı, 300 milyon $ idi.
Bütün bu gerçekler 27 Mayıs’tan sonra yalnız Yassıada rezaleti tartışıldığı, Demokrat Parti iktidarı döneminde Menderes Hükümetlerinin yaptıkları hiç anlatılmadığı, belgelenmediği için, Sinan Meydan gibi Atatürkçüler ATATÜRK’ü tekellerine almış, Menderes, Zorlu ve Polatkan’ı 1961’deki idamlar yetmezmiş gibi sürekli asmaya devam etmişlerdi.